Moederdagen.

(Vaderdagen.)

Volgens mij is dit het eerste jaar dat ik niet uitlog op alle media, ik ben natuurlijk niet echt een consistente aanwezigheid maar er zijn jaren dat periodes zoals kerst en nieuw, moeder-,en vaderdagen complete crash and burn dagen waren.

Moeders, dat is iets wat anderen hebben.

Vaders, dat is iets dat anderen hebben.  

Kerst, dat vier je met familie, nieuwjaren doe je ook bij familie.

Hier volgt geen verhaal over slachtofferschap, ook geen verhaal over “what doesn’t kill you blabla.., hier volgt een emotioneel geaard stuk tekst op een dag zoals alle anderen met een label aan om ons ergens in vast te duwen.
Ben ik dan op al die dagen ongelukkig geweest? Zeker niet, er zijn altijd wel bepaalde mensen in mijn leven geweest die mij hebben vastgehouden als het wat moeilijk werd.Ik heb lang geroepen dat ik geen kinderen wou, ik wou “het verhaal” niet opnieuw schrijven, het stopte bij mij.

Spruce in the sun

Niet dus, het werd een -harde en donkere- weg van 5 jaar, een -lange- weg, een eenzame weg, want; geen moeder, geen vader, geen grote community want daarover praatte je gewoon niet met iedereen, ze zouden maar eens denken dat… (vul zelf maar in, ik heb de meest verwoestende dingen opgevangen).  Onderweg een paar zieltjes moeten laten gaan, een paar vroeg in de zwangerschap maar eentje was al niet alleen groot in het verlangen maar ook in de stof al een mooi kindje.

Ik wou zo graag een kindje, ik vroeg niet zoveel vond ik, ik heb er al mijn hogere krachten voor ingeschakeld.

Hij kwam. 

Daarna zijn broer, ik wou dat hij een compagnon had, het was wederom vallen en opstaan maar, echt, mijn geluk kon niet op.

Op die momenten besef je natuurlijk wat er niet was in jouw leven (warmte, troost, hulp, vasthouden, aanwezigheid), en je doet dapper voort want die pijn die is te hevig, daar wil je niet naar kijken. 

Op een schone dag in de lente kwamen we erachter dat ik opnieuw zwanger was, totaal onverwacht en ongepland, ik was al vrij ver want de optie dat ik natuurlijk zwanger kon worden was -zo goed als- onbestaand. Dat was even schrikken en bijsturen maar liefde genoeg. 

Het krijgen van mijn dochter is de meest spirituele en emotionele belevenis in mijn leven.  Zij heeft mij gespiegeld op de meest mogelijke manieren, ik heb meermaals naar adem moeten happen om alles te kunnen “graspen”, een Nederlands woord kan ik er niet voor vinden.

When you know it’s time to stop,

To turn around and face the knots,

The knots that bind me to my own despair,

To let the light in and clear the air.

Moederdagen, de commercie errond hoeft niet voor mij, er zijn teveel zielen die op die dagen liefst onder de gond kruipen voor een reden, moederwonde, vaderwonde of wat die ook moge zijn.
Vorig jaar ben ik mijn moeder in een impuls (en toch ook niet) gaan opzoeken en daar heb ik veel zalving gevonden, ze herkende me niet toen ze me voorbijliep en de warmte die ik hoopte te vinden  was er nog steeds niet. We hebben wat gepraat, maar de diepte ingaan kon ze niet en ik heb er me bij neergelegd, het leek of op dat moment een nieuwe tijdlijn is ontstaan, alles is wat het is en het is ok, no hard feelings.

It is what is is and it will be what it will be.

De enige les die ik pas laat heb geleerd is deze:  het had niets met mij te maken.

Het had niets met mij te maken. 

Ik ben bijna 50, er zijn wonden die een leven lang moeten helen, die ook nooit echt weggaan.

Daarom, laat ons mensen met een verdriet dat voor jou niet te grijpen is niet minimaliseren. 

Het ergste is verdriet dat niet gezien word en rouwen om iets dat niet is.

Sinds april stond Pluto retrograde en sinds wat dagen is hij weer direct. Pluto is een planeet (of moet ik zeggen dwergplaneet) die me aantrekt, (gaat over komen tot de essentie, alleen de kern blijft over, transformatie, kracht…) en de algemene transits boeien mij ook enorm, want ik kan die guidance goed gebruiken met mijn open centra.

Pluto staat vrij lang in een teken en sinds 2008 staat hij in steenbok.  Ik weet nog heel goed wat er allemaal bij mezelf in gang gezet is in 2008. Het was voor mij het begin van een héél transformerende periode.  

Volgend jaar gaat dear pluto van steenbok naar waterman, ik hou me al klaar voor die veranderingen ;-).

Astrologie boeide mij al langer, maar door Human Design is mijn interesse nog groter geworden en ga ik graag zelf op onderzoek uit.

Pluto staat nu in 61.6 (jaja 6-lijnen), poort 61 gaat over “inner truth - mystery” -The awareness of universal underlying principles.”- (Uit the definitive book of Human Design). 

Als je dat een beetje in de diepte gaat contempleren (wat iets persoonlijks is, mijn contemplatie is de jouwe niet), kom ik uit op je eigen waarheid voelen ergens in de ruimte tussen wat “ze zeggen” en wat er werkelijk is.  

Pluto staat ook voor het ontdoen van een gevoel van machteloosheid, je eigen kracht vinden.

Van denken naar voelen.  Ons hoofd denkt veel, wat was, en vooral, wat gaat komen.  

Jammer genoeg in angst of in beperking (zeker als je een open hoofd hebt en op alle vragen antwoorden wil vinden: je hoofd is niet voor niets een drukcentrum).

Alles wat uit angst komt, kan niet overleven, angst is ook ego, controle, logica… 

Ik voel dat de grote kracht zit in het nu.  Nu.  Nu.  Het moment.  

Geen agenda en geen plan, gewoon vertrouwen en doen wat je voelt dat goed is.

Geen enkel mens waar ik de laatste week contact mee had die het niet voelt: staan voor wie die is, je niet laten misleiden door wat anderen zeggen en het antwoord in jou zoeken, niet bij de ander.  

De angst van een ander voelen, maar hem ook laten waar hij is, bij de ander.

Gemakkelijk?  Nee.  My God.

Ik volg mijn strategie en autoriteit, ik respond op de vragen die ik krijg en voel me tevreden als ik een antwoord kan uitschrijven.

Nog tot 10 november in poort 61.

-Deze blog is gemaakt op donderdag 22 september maar ik had de energie niet meer om hem te posten, en ja, dat is wat ik doe, ik volg mijn lijf, niet mijn hoofd.-

De herfst is bij mij met een dikke ding-dong aangekomen, mentaal was ik er klaar voor, maar mijn lijf…ding-dong.

BAM.

Mijn lichaam draagt mijn ziel en dat durf ik soms te vergeten, het is zelfs zo erg dat mijn lijf in energiebesparingsmodus gaat als het weer eens de spuigaten uitloopt; zo ook deze week.  Ik heb dan snel mijn supplementen bij de hand en neem de propolis al preventief tegen wat komen gaat (danku Astrid Nieuwborg). 

Ik bekijk dan ook de transits voor deze week en ja…de zon gaat deze week door de poort 46; de poort van “embodyment”, the love of the body….

Is dat toeval, neen, ik denk het niet.

Poort 46 heb ik in mijn design, dubbel, bewust en onbewust dus ik ga me aan de contemplatie wagen en mezelf weer eens ter orde roepen: 

-Vragen die jij jezelf ook kan stellen-

• Hou ik van mijn lijf?
  
• Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn levenskracht kan vermeerderen?
  
• Wat kan ik doen om nog meer voor dat lijf te zorgen?
  
• Hoe kan ik mijn toewijding naar mijn lichaam toe verhogen?
  
• Hoe zorg ik ervoor dat ik niet alles weggeef maar ook leer ontvangen?
  

Het is niet voor niks dat je lichaam zich moet aanpassen bij seizoensovergangen en dat is ook bij iedereen anders, iedereen heeft zijn cyclus, eer gewoon die van jou.  Balans houden is zo belangrijk, het licht, het donker, hoe meer je voor jezelf zorgt en je lijf, hoe meer je ook loskomt van weerstand die plaats maakt voor flow.

Sommigen voelen zich top en anderen hebben hoofdpijn/zijn moe/hebben huidproblemen en/of allergieën die weer de kop opsteken…laat het zijn, alles mag er zijn.

Neem je tijd, wees aanwezig, grond jezelf en wees bewust dat je in een lichaam zit, niet in een hoofd.

Je lichaam geeft signalen, wees je daar bewust van, hou ze bij, schrijf erover.

Je fysieke jij is een expressie van je bewustzijn en een goede relatie tussen lichaam en geest is geen luxe, het is een noodzaak.

Ik neem daarna mijn contemplatie mee als intentie voor de nieuwe maan die ook in deze poort valt, tijd om te recalibreren.

Heb je nog geen intenties gezet met deze nieuwe maan?  Doen! Ze is ontzettend krachtig!