Ben jij ont-lichaamd of be-lichaamd?
Het is een vraag die blijft nazinderen. 
Want belichaming… dat is geen modewoord, geen trucje, geen snelle mindset shift. Het is een weg. Een trage, voelbare weg – van het hoofd naar het hart. Van denken naar zijn. Van presteren naar aanwezig zijn.

Ik mijmer daar vaak over. Hoe vaak we eigenlijk niet echt ”in” ons lichaam zijn. Hoe we functioneren vanuit ons hoofd, terwijl het lichaam signalen geeft… die we pas horen als ze te luid worden.

Belichaming vraagt tijd. Stilte. Ruimte. Niet om te fixen, maar om te luisteren. Naar wat er écht leeft.
Hoe vaker we hierover praten – in openheid, in zachtheid – hoe meer jongere generaties we kunnen informeren.

Hoe meer we zelf oefenen in belichaming, hoe meer het uitdeint. Als een zachte golf.

Even kort:

ONT-LICHAAMD ZIJN ZORGT ERVOOR DAT JE…

• voortdurend aan het denken, twijfelen en maalt in je hoofd (ook dissocieert)
• met je complete aandacht bij iets (de computer of een ander scherm) of iemand anders bent
• voortdurend zoekt  naar waardering, liefde, acceptatie of bevestiging buiten jezelf.
• je niet meer bewust bent van je gevoelens, zintuigen, ademhaling of welke lijfelijke sensatie dan ook
• de leegte in jezelf probeert te vullen met bv suiker, serie-binging, shoppen, werk of welke andere vorm van verslavingsgenot dan ook (en de pech is, het helpt voor geen meter).

JE VOELT JE DAN WAARSCHIJNLIJK…

• emotieloos, leeg, uitgevlakt (ik voelde me een toeschouwer in mijn eigen leven)
• moe, uitgeput
• bedolven onder een enorme to-do lijst die nooit lijkt op te lossen
• en aandacht aan jezelf geven voelt als nog een extra ding dat je zou moeten doen maar waar je de energie niet voor hebt.

Inderdaad, niet zo’n fijne, maar herkenbare, staat van zijn.

Wees eens eerlijk, hoe vaak voel je je zo?

HELAAS MOET IK TOEGEVEN DAT VIJFTIEN JAAR GELEDEN DIT MIJN STATUS QUO WAS.

Maar de meeste van ons slapen, figuurlijk, -net als ik destijds- op een logeerbed in het huis van een ander (dit is een metafoor).

We hebben nooit geleerd hoe we het in ons eigen lichaam fijn, goed of liefdevol kunnen hebben, dus zoeken we het ergens anders.

Tot dat we niet meer kunnen en realiseren dat we terug hebben te keren, dat we ons moeten herinneren dat we hier en nu leven.

MAAR HOE? 

HOE DOE JE DAT THUISKOMEN IN JE EIGEN LIJF?

Hoe belichamen we die soms zo onbekende, grootste, machtige tempel dat ons lijf is?

Want dat kan nogal beangstigend zijn als je, zoals de meeste van ons, er niet de vaardigheden voor hebt geleerd.

MET ONSZELF BELICHAMEN BEDOEL IK DAT WE…

• bewegen, dansen, ademen om steeds dieper en voller in ons lijf te landen, zodat onze lichamelijke sensaties ons naar het bijbehorende plezier kunnen brengen.
• de buitenwereld zo laten verstillen dat we onze innerlijke stem duidelijk kunnen horen en haar wijsheid kunnen opvolgen.
• onze gevoelens en kwetsbaarheden durven uiten zonder schaamte of afkeuring en inzetten als katalysator voor daadwerkelijke verbinding.
• bereid zijn alle kwaliteiten, eigenschappen en delen van onszelf te ontmoeten. De mooie én de minder mooie.
• ons hart durven open voor de liefde van/voor een ander én onszelf.
• en kunnen voelen waar onze eigen huid, energie, essentie ophoudt en die van de ander begint, zodat we elkaar kunnen ontmoeten óp de grens en niet er over heen.

BELICHAMING IS NIET IETS MYSTERIEUS OF MAGISCH.

Het is een vaardigheid, een manier, een kunst die je toegang geeft tot ALLES dat je bent.

Waar de meeste vrouwen maar contact hebben met 20-25% van zichzelf, hebben belichaamde vrouwen 75-80% meer toegang tot hun kracht, licht en verwondering.

BELICHAAMD leven laat je STRALEN .

Ongeacht je omgeving, geschiedenis of situatie.

Mag ik dat herhalen? Ongeacht je omgeving, geschiedenis of situatie.

🎙️De podcast met mijn mijmeringen kan je hier beluisteren.